Just feelings

In de beschutting van de naaldbomen stilstaan bij jezelf, jouw plek, wie jij bent.
De gevoelens die er zijn aandacht geven, toelaten en verzachten met de handen op de buik.
De pijn in de buik en onderrug zakken weg naar de aarde.

Ze gaat staan op de plek van haar moeder, de tranen stromen, ze voelt de spanning en de onuitgesproken woorden. Ze heeft dit altijd gevoeld en weet nu dat dit niet van haar is.

Ze gaat staan op de plek van haar oma, ze voelt de druk van het niet mogen leven van wie zij is. Zo wil ik niet leven zegt ze.

Ze laat daar wat niet van haar is en neemt de liefde en het leven, dat haar gegeven is, van haar moeder en oma mee.

Als ze weer op haar eigen plek staat, voelt ze een enorme opluchting en ontlading. Er is wat van haar af gevallen.

De zon schijnt op de regen van de niet gehuilde tranen.

We lopen het pad op en ze huppelt bijna van het lichter voelen zijn.

Het systemisch veld spreekt. Zo kun je op een diepere laag voelen wat je nog meedraagt aan gevoelens, woorden en verhalen uit jouw familiesysteem.